Ontmoet interieur ontwerpster Anita Fraser. Na een carrière als procesadvocaat volgde ze een opleiding interieurontwerp aan de University of Arts London. Samen met ontwerpers en architecten verfijnt ze woon- en werkruimtes.

AM106494-2037148-Anita-fraser-Amsterdam-239397430

Wanneer architectuur en design met zorg worden gemaakt, ontstaat er balans.

Anita heeft een passie voor architectuur, design en het creëren van ruimtes die haar bewoners omhullen met positieve energie. In haar werk zoekt ze steeds naar de juiste balans tussen vorm, functie en materialiteit. Na een carrière als procesadvocaat gooide ze het roer om en volgde een opleiding interieurontwerp aan de University of Arts London. Inmiddels werkt ze samen met andere ontwerpers, architecten en projectontwikkelaars aan het verfijnen van zowel woon- als werkruimtes.

In de Apollobuurt in Amsterdam werkte interieurontwerper Anita Fraser aan een woning met een sobere, krachtige architectuur van staal, glas en beton. Hier ging ze op zoek naar de oorspronkelijke lagen van het huis. Het resultaat is een interieur van natuurlijke en eerlijke materialen, dat volledig in harmonie is met het licht, de lucht en de ruimte die deze woning zo bijzonder maken.

<br />

De stilte als stijl van leven

Het gevoel van rust en sereniteit dat dit huis aan het water vult, komt voort uit de bleke tinten die haar elegante modernistische vorm aankleden. Mijn esthetiek neigt naar ruimtelijkheid – waar zorgvuldig gekozen leegte zorgt voor elegantie en zeggingskracht,” zegt Anita Fraser. “Dat laat ruimte voor stilte, en met stilte komt – voor mij – creativiteit.”

Het gebouw is in de jaren 40 ontworpen door Dirk Brouwer, een Nederlandse architect en verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog, en de buitenkant heeft de status van rijksmonument. Het huis bestaat uit vier verdiepingen van glas, staal, beton en baksteen, met open ruimtes en ramen van vloer tot plafond die een harmonieuze interactie met de buitenwereld creëren.

“Toen we begonnen, waren er geen oorspronkelijke interieurkenmerken meer intact,” herinnert Anita zich. “Het was kleurrijk, excentriek, en had zijn band met de sobere architectuur verloren.” Voor de renovatie die ruim een jaar duurde werd Anita geïnspireerd door Japanse en Belgische invloeden die op natuurlijke wijze samengaan met het modernistische karakter van het huis. “Het voelde belangrijk om de eenvoudige, strakke lijnen te respecteren en tegelijk warmte en tactiliteit toe te voegen,” zegt ze. Er werden geen grote structurele aanpassingen gedaan, maar ze koos ervoor om het ronde trappenhuis open te maken en stalen en glazen tussenwanden toe te voegen – als weerspiegeling van de ramen en deuren aan de buitenkant – om duidelijke zones en meer functionaliteit te creëren. Zwevende houten planken fungeren nu als een scheidingswand op de begane grond.

Er werden geen grote structurele aanpassingen gedaan, maar ze koos ervoor om het ronde trappenhuis open te maken en stalen en glazen tussenwanden toe te voegen – als weerspiegeling van de ramen en deuren aan de buitenkant – om duidelijke zones en meer functionaliteit te creëren.

Form follows function

Hoewel functie altijd de vorm moet leiden, gelooft Anita sterk dat het creëren van een mooie sfeer die alle zintuigen raakt, essentieel is. Ze citeert architect Peter Zumthor, die ooit zei: “Architectuur concreet ervaren betekent dat je het ziet, hoort en ruikt.” Haar ingetogen palet is volgens haar een essentieel onderdeel van de rust die dit huis uitstraalt. Het is een zachte achtergrond die ruimte geeft aan het weerkaatsende licht op de gracht, de levendige kleuren en ritselende bladeren van het groen buiten.

Verre van koud of streng voelt dit familiehuis nu parelachtig aan, met een zachte gloed van textuur en ziel. Dat komt vooral door de handmatige afwerking die Anita cruciaal vindt voor het geven van karakter aan een ruimte, zeker als die een neutraal palet heeft. “Veel ambachtslieden hebben met hun eigen handen bijgedragen,” legt ze uit. “Wanden met kleipleister, hout, natuursteen, metaal, en ruwe én zachte linnen voegen lagen van tactiliteit toe.” Ze houdt ervan hoe die materialen verouderen door gebruik en tijd, en zo het verhaal vertellen van het geleefde leven. “Het metaal van het keukeneiland krijgt zijn eigen patina; de krasjes op het marmer zijn souvenirs van gesprekken en drankjes met vrienden en familie. Luchtbelletjes in de kleipleister zijn een herinnering dat ook die ademt,” zegt ze glimlachend.

“Verlichting is fundamenteel voor elke ruimte. Dat voegt diepte toe en roept emoties op,” zegt Anita. Ze werkte samen met de in Antwerpen gevestigde studio PSLab (een ontwerpend en uitvoerend verlichtingsbedrijf) om een lichtplan te ontwikkelen dat gebaseerd is op een studie van het Van Doesburghuis – een huis ooit eigendom van de Nederlandse schilder Theo van Doesburg, oprichter van De Stijl-beweging, die streefde naar puurheid in ontwerp door het ontbreken van versiering – een benadering die naadloos aansluit bij Anita’s eigen waarden. In een wereld die ze beschrijft als “vaak snel en heftig”, is dit serene toevluchtsoord een schuilplaats voor haar gezin. Het is, vertelt ze, “waar we ons vrij voelen om onszelf te zijn, waar we de goede tijden vieren en de moeilijke tijden samen doorkomen”. Voor haar is minder duidelijk meer.

De keuken is Anita’s favoriete ruimte vanwege het uitzicht op de gracht. “Er is altijd iets moois aan het oppervlak van stromend water en hoe het licht en schaduw weerkaatst,” zegt ze.